Dit zijn de mensen
Dit zijn de mensen van wie we hun naam nog weten.
We laten die stansen in een messing plaatje
en plaatsen dat op een stoepsteen.
Het is een donker woord: vermoord.
Dit zijn de mensen van wie we nog
een vergeelde foto hebben en van wie
we kunnen vaststellen dat de zussen
op elkaar leken; de lijnen rond hun mond
zijn dieper geworden, we proberen te kijken
in de sepiakleurige ogen en te horen welke woorden
er uit hun samengeperste lippen kwamen.
Dit zijn de mensen die zich hier veilig waanden
misschien maar voor een paar maanden, een jaar.
Iemand bestempelde hun gezichten in
onleesbare taal. Voor even maar waren ze onze
buren, we zouden ze hebben zien gaan door
de straten, naar de sporen,
we hadden ze moeten behoeden.
Stevine Groenen
